هراس آمریکا از انتقال سامانه‌های اس-۴۰۰ و جنگنده‌های سوخو -۳۵ به ایران

به گزارش سرویس سیاسی پایگاه خبری 598، اندیشکده «رابرت لَنسینگ» — که نام خود را از وزیر خارجه اسبق ایالات‌متحده گرفته است — در گزارشی می‌نویسد:

ارسال تسلیحات نظامی از روسیه به ایران، بیانگر مرحله‌ای تازه در روابط دفاعی دو کشور است؛ مرحله‌ای که این همکاری را از سطح یک رابطه اقتضایی و مقطعی، به سطحی راهبردی و بلندمدت ارتقا می‌دهد. انتقال فناوری‌های پیشرفته به ایران، به‌ویژه در حوزه سامانه‌های پدافندی و هوایی، توان مقاومت این کشور در برابر فشارهای خارجی را افزایش داده است.

به‌گزارش این اندیشکده، چنین تحولی انعطاف‌پذیری عملیاتی ایالات‌متحده در منطقه را کاهش داده و هرگونه اقدام نظامی یا اطلاعاتی واشینگتن را با شبکه‌ای از سامانه‌های دفاعی یکپارچه‌تر مواجه می‌سازد. نزدیکی رو‌به‌رشد روسیه و ایران همچنین نشانه‌ای از شکل‌گیری نظامی موازی در حوزه فناوری و تسلیحات است؛ نظامی که قادر است تحریم‌های غربی را دور زده و اثربخشی آن‌ها را کاهش دهد.

در این گزارش آمده است: انتقال تسلیحات پیچیده‌ای مانند سامانه دفاع هوایی اس-۴۰۰ و جنگنده‌های سوخو-۳۵، علاوه بر تقویت توان دفاعی ایران، الگوی جدیدی از همکاری نظامی میان کشورهای تحت تحریم ایجاد کرده است. این همکاری‌ها مسیرهایی برای تبادل فناوری‌های دوگانه و ارتقای توان بومی کشورها فراهم می‌کند؛ روندی که به‌طور مستقیم راهبرد بازدارندگی بلندمدت آمریکا — مبتنی بر کنترل جریان تسلیحات و صادرات فناوری — را تضعیف می‌سازد و نفوذ سنتی واشینگتن در خاورمیانه را کاهش می‌دهد.

تحویل تجهیزات راهبردی همچون سامانه‌های پدافند هوایی و قطعات هواپیماهای رزمی، عملیات اطلاعاتی ایالات‌متحده را دشوارتر کرده و از کارایی بازدارندگی هوایی این کشور می‌کاهد. هم‌زمان، ایجاد مسیرهای پنهان حمل‌ونقل و شبکه‌های واسطه برای دور زدن تحریم‌ها، زنجیره‌ای از تبادلات فناورانه غیرقابل رصد را به‌وجود آورده است.

به‌ باور تحلیلگران این اندیشکده، نزدیکی نظامی میان تهران و مسکو، سطح جدیدی از ریسک را برای سیاست خاورمیانه‌ای آمریکا رقم می‌زند. انتقال دارایی‌های دفاعی در کلاس استراتژیک — به‌ویژه تجهیزات هوایی و سامانه‌های پدافند پیشرفته — می‌تواند به معنای انتقال فناوری‌هایی باشد که عملیات‌های اطلاعاتی و شنود ایالات‌متحده را با چالش‌های تازه‌ای روبه‌رو می‌کند. هر مرحله از این همکاری‌ها، نوعی مدل سودمند متقابل را تقویت می‌کند: روسیه از پشتیبانی لجستیکی و ظرفیت تولید ایران بهره می‌برد و ایران نیز بدون خروج از چارچوب تحریم‌ها، جهشی فناورانه را تجربه می‌کند.

براساس گزارش اندیشکده رابرت لنسینگ، ایران اخیراً سامانه جنگ الکترونیک «کراسوخا» را از روسیه دریافت کرده است؛ سامانه‌ای که برای مقابله با عملیات جاسوسی و جنگ الکترونیک اسرائیل علیه تأسیسات هسته‌ای طراحی شده است.

این همکاری‌ها پیام مهمی برای دیگر کشورهای تحریم‌شده دارد: دور زدن محدودیت‌های غربی، نه‌تنها ممکن بلکه سودمند نیز هست. به‌تدریج، زنجیره‌ای از تعاملات نظامی و فناورانه میان کشورهایی در حال شکل‌گیری است که بنیان آن نه بر ایدئولوژی، بلکه بر ضرورت فرار از نظارت غرب استوار است.

در نهایت، افزایش سطح و کیفیت تسلیحات انتقال‌یافته، به معنای آن است که هر درگیری احتمالی در آینده ابعاد گسترده‌تر و تأثیرات منطقه‌ای عمیق‌تری خواهد داشت؛ امری که ایالات‌متحده را ناگزیر می‌کند منابع بیشتری را برای مهار آن اختصاص دهد. در مجموع، پایداری همسویی دفاعی میان روسیه و ایران، استراتژی چنددهه‌ای امنیتی آمریکا در خاورمیانه را به چالش می‌کشد و نشانه‌ای از تغییر توازن قدرت در این منطقه حساس است.